Stefan Biedrzycki

Urodził się 2 września 1876 roku w Gorzędowie. W 1895 roku ukończył gimnazjum filologiczne w Warszawie. W 1899 roku ukończył studia z gospodarstwa wiejskiego i leśnictwa w Puławach, uzyskując stopień uczonego agronoma. W 1904 roku uzyskał tytuł inżyniera technologa w Instytucie Politechnicznym w Warszawie. Rozpoczął pracę konstruktora w fabryce maszyn i narzędzi rolniczych „M. Wolski” w Lublinie. Potem nauczał na wydziale agronomicznym w gimnazjum Rontalera w Warszawie. Jednocześnie w 1906 roku rozpoczął wykłady na wydziale rolniczych Towarzystwa Kursów Naukowych (była to instytucja, która w późniejszym czasie przekształciła się w Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego).

Od 1905 roku zajmował się upowszechnieniem maszyn i nowoczesnych narzędzi rolniczych. Kierował zespołem instruktorów rolniczych oraz sekcją oświaty rolniczej Centralnego Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim. W „Przewodniku Kółek i Spółek Rolniczych” zamieszczał artykuły i porady przeznaczone dla chłopów. Jest autorem kilku publikacji książkowych, np. „Zarys mechanicznej uprawy roli” (1911 r.), „Siewnik rzędowy. Opis budowy oraz wskazówki przy użyciu dla kółek rolniczych” (1913 r.).

W 1915 roku kiedy po ustąpieniu Rosjan powstała Straż Obywatelska, Biedrzycki został komisarzem XI Okręgu. Jako jego podkomendni do straży wstąpili wszyscy studenci kursów rolniczych, które prowadził.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Stefan Biedrzycki kontynuował pracę w zakresie mechanizacji rolnictwa. W 1918 roku został mianowany profesorem zwyczajnym i kierownikiem katedry maszynoznawstwa rolniczego w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Funkcję tę pełnił aż do śmierci w 1936 roku, będąc dwukrotnie także rektorem uczelni (1921-1922 i 1929-1932) oraz dziekanem wydziału rolniczego  i ogrodniczego. Na SGGW wykładał także racjonalizację pracy w rolnictwie, naukową organizację pracy, miernictwo, uprawę roli. Na Politechnice Warszawskiej, Uniwersytecie Wileńskim oraz na Uniwersytecie Poznańskim wykładał konstrukcje maszyn rolniczych i maszynoznawstwo rolnicze.

Na SGGW zorganizował Zakład Maszynoznawstwa Rolniczego. Opracowywano tam nowoczesne metody badań rolniczych i ich poszczególnych elementów w zakresie funkcjonalności i trwałości.

Do jego najważniejszych książek z okresu międzywojennego należą: „Ciągówka: wybór i zastosowanie w gospodarstwie wiejskiem” (1921 r., 1 tom „Praktycznej encyklopedii gospodarstwa wiejskiego”), „Uprawa odłogów” (1921 r., 6 tom „Praktycznej encyklopedii gospodarstwa wiejskiego”), „Spółki maszynowe w gospodarstwie rolnym” (1921 r.), „Nauka o uprawie roli” (1922 r.),  „Maszyny i narzędzia służące do uprawy roli” (1923 r., tomy 43-45 „Praktycznej encyklopedii gospodarstwa wiejskiego”), „Maszyny i narzędzia do sprzętu ziemiopłodów” (1923 r., tomy 52-55 „Praktycznej encyklopedii gospodarstwa wiejskiego”). Jest on autorem pierwszego w Polsce (i jedynego w tamtym czasie) podręcznika maszynoznawstwa i narzędzioznawstwa rolniczego pt. „Maszyny i narzędzia rolnicze w mniejszym gospodarstwie rolnym”. Publikacja ta wydana została w 1921 roku. Napisał także kilkaset artykułów do czasopism specjalistycznych. Uczestniczył w międzynarodowych konferencjach i zjazdach, dzięki czemu mógł wprowadzać zagraniczne wzorce w zakresie prowadzonych badań.

Oprócz pracy na uczelni angażował się w inne działania, m.in. działał na rzecz Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie, Towarzystwa Ogrodniczego Warszawskiego, Instytutu Naukowej Organizacji Pracy i Kierownictwa, gdzie przewodniczył sekcji rolnej oraz kołu maszynoznawstwa rolniczego. Był członkiem Rady Elektryfikacji przy Ministerstwie Robót Publicznych i Rady Naukowej Międzynarodowego Instytutu Rolnictwa w Rzymie. 2 maja 1923 roku otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 12 lipca 1936 roku w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązki.