Ciekawostka – komunistyczna odezwa do radomszczan z 1991 roku

Ciekawa ulotka – odezwa trafiła w moje ręce. Ta kartka w formacie A4 pochodzi z 1991 roku. Odbywały się wtedy wybory do sejmu i senatu. W odezwie Rejonowy Komitet Wykonawczy Związku Komunistów Polskich „Proletariat” w Radomsku wzywa wyborców do głosowania na kandydatów lewicy. Według autorów ulotki kandydaci lewicy jako jedyni mają szansę skutecznie stawić czoła „dyktatorskim zapędom obecnie rządzących”.

Padają nawet argumenty dlaczego ówcześni rządzący (określani jako „solidarnościowa” strona okrągłego stołu) nie sprawdzają się w swojej roli. Wymieniając te argumenty autorzy odezwy używają sformułowania „my”, które ma utożsamiać ich z wyborcami i oddziela od uprzywilejowanych rządzących:

– my ponosimy koszta inflacji, bezrobocia i ograniczenia świadczeń społecznych
– my tracimy pracę z powodu „zwolnień grupowych”,
– my jesteśmy bici ciągłymi podwyżkami cen,
– my nie mamy pieniędzy na artykuły pierwszej potrzeby, na przyjęcie kluczy do nowego mieszkania, na wysłanie dziecka do przedszkola,
– my cierpimy na skutek upadku państwowej służby zdrowia i oświaty,

Rządzący, określani jako „oni” są przedstawiani w złym świetle:

– oni mają nieograniczone możliwości bogacenia się naszym kosztem,
– oni mogą korzystać z prywatnych szkół i z prywatnego lecznictwa,
– oni mają środki na zakup luksusowych artykułów,
– oni zagarniają coraz więcej władzy ekonomicznej i politycznej,
– oni za bezcen biorą we władanie nasze zakłady.

Poniżej znajduje się zdjęcie z tekstem całej odezwy.

Jeśli chodzi o wynik wyborów, to do sejmu dostało się aż 29 komitetów (nie było wtedy jeszcze progu wyborczego), a do senatu 28 komitetów. Sojusz Lewicy Demokratycznej zdobył 60 mandatów do sejmu (lepsza była Unia Demokratyczna z 62 mandatami) i 4 mandaty do senatu. W okręgu piotrkowskim, w którym znajdowało się Radomsko, było do obsadzenia 7 mandatów do sejmu. Miejsca te przypadły przedstawicielom aż siedmiu komitetów, w tym jedno dla nowego posła reprezentującego SLD. Utworzenie rządu nie było łatwe ze względu na duże rozdrobnienie partyjne. Premierem został Jan Olszewski, jego kadencja trwała tylko nieco ponad pół roku, do lipca 1992.